Günlerden 6 Temmuz 2018…
Kuzey Çevre Yolu’nda Çamlıtepe Restauorant’ta saatler 19:30 göstermeye başlamıştı. Yirmi dört yıllık hasret, özlem sona erecekti. Gözlerimiz yollarda, arkadaşlarımız tek tek gelmeye başladılar.
Öyle sevinç ve heyecan vardı ki bizde anlatamam. Gelen arkadaşlarla bir kucaklaşmamız vardı ki; anlatılmaz, sadece yaşanırdı. Tabi bir çok arkadaşımızın simasını tanıyorduk ama isimler bazen çıkartılamıyordu. Program saati yaklaştı ve 94-95 mezunları sıla-i rahim geçmemize hepsi katılamasa da yaklaşık altmış kadar arkadaş toplandık.
Kısa bir selamlaşmadan sonra yemek ve bizleri yetiştiren değerli büyüklerimiz ve hocalarımız için Kur’an-ı Kerim okunup dua ettik. Aramızdan ayrılanları rahmetle andık...
Ama gel gelelim ki dostluk ve samimiyet çiçek açmıştı. Her biri devletin en güzel kademelerinde özel sektörün en güzel yerlerinde yer alan arkadaşlarımız her şeyi unuttuk, okul yıllarına döndük.
Bazılarıyla aynı sırayı, bazılarıyla aynı sınıfları, bazılarıyla aynı koridoru paylaşmıştık...
Anılar anlatılmaya başlandı, bazen gözler doldu bazen kahkahalar tavan yaptı. Yirmi dört yıllık hasret bitmişti. Bazılarımız ilçelerden köylerden, bazılarımız şehir dışından katılmıştı aramıza.
Bazı arkadaşlarımız whatsapp grubu ve sosyal medyadan aramıza katılarak ortak oluyordu muhabbete.
Coşmuştuk adeta…
Zaman çok çabuk geçiyordu. Müsade isteyenler adeta gitmek istemiyordu sanki. Ama hepimizin sorumlulukları vardı. Bu güzel geceyi resimlerle süsleyip kucaklaşarak bitiriyorduk. Ama bu geceyi bu birlik ve beraberlik inşallah yaşadığımız sürece devam edecekti. Hepimizin temennisi buydu. İnsan, yaşlar ilerledikçe dostluk ve dostların muhabbetini çok daha iyi anlıyordu.
Biz bunun farkındaydık ve ayrılmaya hiçte niyetimiz olmayacaktı.
Çünkü bizim okulumuzun adı imam hatip lisesiydi... Ama biz imam hatipliydik. Bunu ruhumuza yüreğinize işlemiştik. Gittiğimiz her yerde, attığımız her adımda bunun farkındaydık. Bu vesile ile bu gecede emeği geçen tüm arkadaşlarımıza teşekkür ediyorum.
Sevgiyle, dostça,hoşçakalın…